Baboens en (een beetje) Bacardi

Nou.. ik dacht dat ik wel eens in de verte had zitten staren. En dat ik ook wel wist hoe die zogenaamde Verte er dan ongeveer uit ziet. Maar nu... heeft dit begrip een geheel nieuwe betekenis gkregen.
Na een vier uur durende hobbeltocht met een busje, meerdere stops om alle mogelijke redenen, kwamen we dan zaterdagmiddag aan te Brownsberg. We kregen een mooi overdekt plekje toegewezen om onze hangmatten in op te hangen, ik zat nog even beleefd te praten met onze chauffeur toen Fanneke me mee kwam sleuren om HET UITZICHT te bekijken. Tja.. hoe beschrijf je zo'n aangename schok, je kijkt een dal in, en dan ligt daar een meer aan de voet van dat dal ter grootte van de provincie Utrecht. Ongelogen.
Hopelijk lukt het me straks foto's te plaatsen, dan kan ik het bewijzen! Ik weet nu dat het ook via een mail adres kan dus we wagen weer een poging. Maar goed, de onmetelijke diepte, de niet eindigende verte, de golvende echo 's nachts van de brulapen in het dal, lekker eten en lachen met de kok van het terrein, de volgende dag afdalen naar en baden in de waterval. Kortom eenmini-vakantie waardoor ik nu echt het gevoel heb dat ik ik SU ben en niet alleen in Paramaribo, ho leuk ook.
En vanochtend dan voor het eerst allemaal twee scholen bezocht.
De ervaringen waren zeer verschillend, meestal goed maar er zijn ook enkele zorgenkindjes die extra aandacht nodig hebben. wel vonden we alle kinderen super lief en gehoorzaam, bij mijn Eefje Donkerblauw gingen ze helemaal op in de fantasie wereld.Prachtig om die stralende hoofdjes te zien (heb ik ook op de foto). Dus dat hebben de juffen heel goed gedaan!
Morgen verder;
Bigi Brasa
Marion